The Masterplan

Ήταν καιρός τώρα που τη δαιμόνια στελεχάρα της δισκογραφικής εταιρίας, της την είχαν σπάσει οι οικονομικές, και όχι μόνο, απαιτήσεις των εγχώριων «τραγουδιστών». Ακόμα και οι πιο μικροί είχαν αρχίσει να το παίζουν πολύ ντίβες. Και καλά στον κοσμάκη, είχαν όλο το δικαίωμα (αν όχι την υποχρέωση) να το παίζουν όπως θέλουν, αλλά εδώ είχαν αρχίσει να σηκώνουν πολύ τον αμανέ και προς την εταιρία. Αυτό μόνο ως ιεροσυλία μπορούσε να το εκλάβει η στελεχάρα μας. Σκεφτόταν: «Τι ηλίθιοι που είναι; Δεν καταλαβαίνουν ότι όλοι αυτοί είναι κατασκευάσματα δικά μας; Δεν καταλαβαίνουν ότι όπως ακριβώς τους δημιουργήσαμε και τους πλασάραμε, με την ίδια ευκολία μπορούμε να τους εξαφανίσουμε και να βάλουμε άλλους στη θέση τους; Δεν αντιλαμβάνονται πόσο αναλώσιμοι είναι;» Τον βασάνιζε όμως το πιθανότατο ενδεχόμενο οι επόμενοι αναλώσιμοι να συμπεριφερθούν με τον ίδιο τρόπο. Σκέφτηκε λοιπόν ένα σχέδιο. Σιγά-σιγά θα δημιουργούσε το απόλυτα αναλώσιμο. Σε πρώτη φάση, σε συνεργασία με την αδελφή τηλεόραση και μέσα από μουσικές «ακαδημίες» θα «ανακάλυπτε» νέα ταλέντα, απόλυτα χειραγωγίσιμα. Τα ταλέντα αυτά θα προσέφεραν καύσιμο (=πωλήσεις) μέχρι την έναρξη του επόμενου κύκλου της «ακαδημίας», οπότε και θα αντικαθίστονταν με νέα. Τέρμα οι πολλοί πονοκέφαλοι λοιπόν. Το δεύτερο μέρος του σχεδίου όμως ήταν ακόμα καλύτερο. Ψάχνοντας για το απόλυτα αναλώσιμο, για τραγούδια-«επιτυχίες» της μίας εβδομάδας, θα έβρισκε μία σειρά από ανθρώπους που
1) ενώ εξ ορισμού θα απείχαν έτη φωτός από το να κατέχουν έστω το στοιχειώδες τραγουδιστικό ταλέντο, αυτός θα τους ονόμαζε με το έτσι θέλω τραγουδιστές,
2) θα τους έδινε να τραγουδήσουν τραγούδια-απόβλητα. Τραγούδια αυστηρά μιας χρήσης (επιστρατεύοντας, λόγω έλλειψης έμπνευσης και βαρεμάρας, τα γνωστά «δάνεια» από ξένα τραγούδια), όπως το χαρτί υγείας, που θα παρουσιάζονταν σε εβδομαδιαία βάση από εκπομπή και πάλι στην αδελφή τηλεόραση. Οι στίχοι των τραγουδιών, αλλά και το γενικότερο περιτύλιγμα, θα αυτογελοιοποιούσαν τους ίδιους τους κατά φαντασίαν τραγουδιστές (η στελεχάρα γλύτωνε έτσι από το ρίσκο της ντιβοποίησης) οι οποίοι λόγω ψώνιου ή περιορισμένων διανοητικών ικανοτήτων (ή ιδανικά και τα δύο) δεν θα μπορούσαν να αντιληφθούν γρήγορα και να αντιδράσουν στο παιχνίδι που θα παιζόταν εις βάρος τους κατά τη διάρκεια της εκπομπής-freak show. Στο δε κοινό (που ήταν σίγουρο ότι όπως πάντα θα έτρωγε αδιαμαρτύρητα ό,τι σκουπίδι του σέρβιραν), το όλο πακέτο θα προωθείτο ως μέρος μίας πλάκας, ενός χαβαλέ. Αν και οι πωλήσεις του καθενός από τα τραγούδια αυτά λογικά θα ήταν υποδεκαπλάσιες από τις εκάστοτε τρέχουσες επιτυχίες, λόγω του ότι η παραγωγή τους και ταυτόχρονη προώθησή τους θα γινόταν σε εβδομαδιαία βάση, τελικά θα προσέγγιζαν σε απόλυτα νούμερα τους στόχους. Το βασικότερο όμως θα ήταν ότι έτσι θα εξασφαλίζονταν τεράστια ποσοστά κέρδους λόγω της εκμηδένισης των αμοιβών προς τους κατά φαντασίαν τραγουδιστές οι οποίες θα ήταν υποχιλιαπλάσιες από αυτές των τρεχόντων σταρς.
Κάπου εκεί όμως η φωνή της συνείδησής του του φώναξε: «Καλά όλ’ αυτά, αλλά την καημένη τη μουσική δεν τη λυπάσαι;» Αφού δίστασε για ένα δευτερόλεπτο σκέφτηκε: «Ποιος τη γαμάει τη μουσική... Ο ισολογισμός να βγει εντάξει, μπας και τσιμπήσουμε και κανένα μπόνους» και έβαλε το σχέδιό του σε εφαρμογή.

* Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις που βιώνουμε στη σημερινή ελληνική μουσική (και τηλεοπτική) πραγματικότητα είναι συμπτωματική.