Sunday, 27 May 2007

Bert Jansch - Jack Orion (1966) (@256)












In one of my frequent returns to my stockpiled mags I discovered in a rather recent edition of Wire (Feb. 07 - issue 276), an excellent Mike Barnes article that has initially slipped my attention. It was about Bert Jansch, one of my favourite artists, so I couldn't resist posting one of his lps although there have been some months since the circulation of Wire's certain issue.
In the article, Jansch was asked to identify and comment a series of songs; his performance was almost excellent, since he identified almost all of them. Among the songs he was played, was Davy Graham's "She Moved Through The Fair" from "Folk, Blues and Beyond" (1965) and C.O.B.'s (one of Clive Palmer's groups) "Spirit Of Love" from the s/t album (1970) - he identified them both at once. In Jansch's comments, he named Graham and Palmer as his major influences in guitar and singing respectively. (You can find both albums in the folk bible blog of Time-has-told-me (C.O.B. and Graham)). Jansch also recognised:
-Big Bill Broonzy's "Hey Hey Baby" ('many are the hours I spent trying to play this one when I was a young man' Jansch said),
-Jimi Hendrix's "If 6 Was 9" (Hendrix and Pentangle were in the 1970 Isle of Wight bill - Hendrix's last performance in Britain),
-Anne Briggs' "Reynardine" (the song "Blackwaterside" from "Jack Orion" was taught to Jansch by Briggs - later it was reshaped and renamed to become "Black Mountain Side" and was included in Led Zeppelin's 1st lp),
-Beth Orton's "Shadow Of A Doubt" (Orton has collaborated with Jansch),
-Charles Mingus' "Wham Bam Thank You Ma'am" (already from "Bert and John" lp Jansch had covered Mingus' tracks while with Pentangle he did the same),
-Roy Harper's "All Ireland" (frequently at 'London's Les Cousins folk club' along with Jansch) and
-(with a little help) Devendra Banhart's "Rejoicing The Hands", where Vashti Bunyan is doing dual vocals.
His sole miss was Sandy Bull's "Bouree".

review link (allmusic): here

download link (with gatefold notes-extract from Colin Harper's 'Dazzling Stranger: Bert Jansch and the British Folk and Blues Revival'): here (mirrorcreator) or here (rapidshare)

Tuesday, 22 May 2007

Loudon Wainwright III - Unrequited (1975) (@256)












Vassilisk, in one of his valuable editing comments, reminded me that Loudon Wainwright III, the father of Rufus Wainwright, released in 1975 the lp 'Unrequited' which contains the song 'Rufus Is A Tit Man'. So Rufus' name was mentioned in discography twice (along with the McGarrigle sisters' first lp), within 1975. Just for the record, I searched for the respective release month of each lp. I found only about Loudon's lp (March 1975). Can anyone tell for sure the month of the McGarrigle's release?

review link (allmusic): here

download link: here

Saturday, 19 May 2007

Kate & Anna McGarrigle - Kate & Anna McGarrigle (1975) (@256)












WOW
! After such a thorough review on Rufus Wainwright's latest release, I am in a position to declare that his album stands next to Arcade Fire's as the best albums of this year so far.


Listening again to the title's album, I discovered something that could be a tricky question in a music quiz: 'Which is the first time Rufus Wainwright's name is mentioned in discography?' Well in his mother's (Kate) and his aunt's (Anna) first lp, on the back cover we read: "A special thank-you to Anna Krauck who cared for Little Rufus while we were in New York and to Gaby McGarrigle who did the same in California". Rufus had been born in 1973, so he was 2 years old. Apart from this trivia, be prepared to get haunted by this magical album.

review link (allmusic): here

download link: here

Wednesday, 16 May 2007

Cluster - Cluster '71 (1971) (@256)












A magnificent compilation about Hans-Joachim Roedelius was released recently, named 'Works (1968-2005)'. Roedelius was a founding member in Kluster, Cluster and Harmonia, seminal kraut-rock groups of the 70's, while he has also collaborated with Brian Eno.
The uploaded album comprises a major influence for many artists of electronica, while it is a mere challenge for all real music fans. We read from allmusic: "... a dislocating, disorienting meld of random space music, industrial noise, proto-ambient atmospherics, feedback, and soundwash that walked some crooked line between musique concrete, improvisation, and raw unmusical terrorism. There is no regular beat, though there is, at times, a very pronounced rhythm.(...) Cluster 71 is a masterwork, not because it set out to be, but in spite of itself. It's one of those moments in rock history where all bets were off and everyone involved — except perhaps the record label — found it liberating."
P.S. Does anybody know who is the third member of the group mentioned as 'Hellas' (look on the upper right corner of the black and white picture above) on the gatefold? If it is for the producer Conrad Plank, why is he nicknamed 'Hellas'?

download link: here

review link (allmusic): here

Tuesday, 8 May 2007

Rush - A Farewell To Kings (1977) (@256)











I recently enjoyed the Rolling Stone mag's list about the 'guilty pleasures', as presented to us Greek music fans by John Petridis. At the top of the list is a group, an lp of whom is indeed a guilty pleasure for me as well. As brilliantly described in Mojo's special edition issue about Prog Rock: "A Farewell To Kings had all the customary reference points: a sci-fi concept and bravura musicianship inspired by Brit heroes such as Yes, welded together with Rush's passion for jagged, splintering heavy rock".

download link: here (link removed)

review link (allmusic): here

French elections

I call all mathematicians out there to try to prove to me the equation:
(Nicolas Sarkozy)=(European George W. Bush)-(stupidity)+(a much stronger far right essence)

Monday, 7 May 2007

The Masterplan

Ήταν καιρός τώρα που τη δαιμόνια στελεχάρα της δισκογραφικής εταιρίας, της την είχαν σπάσει οι οικονομικές, και όχι μόνο, απαιτήσεις των εγχώριων «τραγουδιστών». Ακόμα και οι πιο μικροί είχαν αρχίσει να το παίζουν πολύ ντίβες. Και καλά στον κοσμάκη, είχαν όλο το δικαίωμα (αν όχι την υποχρέωση) να το παίζουν όπως θέλουν, αλλά εδώ είχαν αρχίσει να σηκώνουν πολύ τον αμανέ και προς την εταιρία. Αυτό μόνο ως ιεροσυλία μπορούσε να το εκλάβει η στελεχάρα μας. Σκεφτόταν: «Τι ηλίθιοι που είναι; Δεν καταλαβαίνουν ότι όλοι αυτοί είναι κατασκευάσματα δικά μας; Δεν καταλαβαίνουν ότι όπως ακριβώς τους δημιουργήσαμε και τους πλασάραμε, με την ίδια ευκολία μπορούμε να τους εξαφανίσουμε και να βάλουμε άλλους στη θέση τους; Δεν αντιλαμβάνονται πόσο αναλώσιμοι είναι;» Τον βασάνιζε όμως το πιθανότατο ενδεχόμενο οι επόμενοι αναλώσιμοι να συμπεριφερθούν με τον ίδιο τρόπο. Σκέφτηκε λοιπόν ένα σχέδιο. Σιγά-σιγά θα δημιουργούσε το απόλυτα αναλώσιμο. Σε πρώτη φάση, σε συνεργασία με την αδελφή τηλεόραση και μέσα από μουσικές «ακαδημίες» θα «ανακάλυπτε» νέα ταλέντα, απόλυτα χειραγωγίσιμα. Τα ταλέντα αυτά θα προσέφεραν καύσιμο (=πωλήσεις) μέχρι την έναρξη του επόμενου κύκλου της «ακαδημίας», οπότε και θα αντικαθίστονταν με νέα. Τέρμα οι πολλοί πονοκέφαλοι λοιπόν. Το δεύτερο μέρος του σχεδίου όμως ήταν ακόμα καλύτερο. Ψάχνοντας για το απόλυτα αναλώσιμο, για τραγούδια-«επιτυχίες» της μίας εβδομάδας, θα έβρισκε μία σειρά από ανθρώπους που
1) ενώ εξ ορισμού θα απείχαν έτη φωτός από το να κατέχουν έστω το στοιχειώδες τραγουδιστικό ταλέντο, αυτός θα τους ονόμαζε με το έτσι θέλω τραγουδιστές,
2) θα τους έδινε να τραγουδήσουν τραγούδια-απόβλητα. Τραγούδια αυστηρά μιας χρήσης (επιστρατεύοντας, λόγω έλλειψης έμπνευσης και βαρεμάρας, τα γνωστά «δάνεια» από ξένα τραγούδια), όπως το χαρτί υγείας, που θα παρουσιάζονταν σε εβδομαδιαία βάση από εκπομπή και πάλι στην αδελφή τηλεόραση. Οι στίχοι των τραγουδιών, αλλά και το γενικότερο περιτύλιγμα, θα αυτογελοιοποιούσαν τους ίδιους τους κατά φαντασίαν τραγουδιστές (η στελεχάρα γλύτωνε έτσι από το ρίσκο της ντιβοποίησης) οι οποίοι λόγω ψώνιου ή περιορισμένων διανοητικών ικανοτήτων (ή ιδανικά και τα δύο) δεν θα μπορούσαν να αντιληφθούν γρήγορα και να αντιδράσουν στο παιχνίδι που θα παιζόταν εις βάρος τους κατά τη διάρκεια της εκπομπής-freak show. Στο δε κοινό (που ήταν σίγουρο ότι όπως πάντα θα έτρωγε αδιαμαρτύρητα ό,τι σκουπίδι του σέρβιραν), το όλο πακέτο θα προωθείτο ως μέρος μίας πλάκας, ενός χαβαλέ. Αν και οι πωλήσεις του καθενός από τα τραγούδια αυτά λογικά θα ήταν υποδεκαπλάσιες από τις εκάστοτε τρέχουσες επιτυχίες, λόγω του ότι η παραγωγή τους και ταυτόχρονη προώθησή τους θα γινόταν σε εβδομαδιαία βάση, τελικά θα προσέγγιζαν σε απόλυτα νούμερα τους στόχους. Το βασικότερο όμως θα ήταν ότι έτσι θα εξασφαλίζονταν τεράστια ποσοστά κέρδους λόγω της εκμηδένισης των αμοιβών προς τους κατά φαντασίαν τραγουδιστές οι οποίες θα ήταν υποχιλιαπλάσιες από αυτές των τρεχόντων σταρς.
Κάπου εκεί όμως η φωνή της συνείδησής του του φώναξε: «Καλά όλ’ αυτά, αλλά την καημένη τη μουσική δεν τη λυπάσαι;» Αφού δίστασε για ένα δευτερόλεπτο σκέφτηκε: «Ποιος τη γαμάει τη μουσική... Ο ισολογισμός να βγει εντάξει, μπας και τσιμπήσουμε και κανένα μπόνους» και έβαλε το σχέδιό του σε εφαρμογή.

* Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις που βιώνουμε στη σημερινή ελληνική μουσική (και τηλεοπτική) πραγματικότητα είναι συμπτωματική.

Tuesday, 1 May 2007

May Day - the Real Labour Day

















'Cause we all need to remember those who struggled for our 8-hour working day.
may day (a)
may day (b)
may day (c)