ΡΟΔΟΝ: LIVE 1987>2005

Ξεφύλλιζα σήμερα το βιβλίο που μου πήρε ο Άγιος Βασίλης δώρο για την Πρωτοχρονιά, το ΡΟΔΟΝ:LIVE! 1987>2005. Όλη μου η ζωή από τα 17 και δώθε πέρασε μπροστά μου καθότι πάρα πολλές συναυλίες τις έχω συνδυάσει με γεγονότα από τη ζωή μου. Τι να πω φυσικά για τις ίδιες τις συναυλίες... Την πρώτη μου φορά εκεί (Godfathers - τη δεύτερη φορά που είχαν έρθει στην Ελλάδα) τη θυμάμαι ακόμα πολύ έντονα - παραμένει στο τοπ5 των αγαπημένων μου στο συγκεκριμένο χώρο. Τα πρώτα χρόνια μου εκεί το να μην βρίσκομαι στις πρώτες σειρές ακόμα και στις πιο "ζόρικες" συναυλίες μού ήταν αδιανόητο (ακόμα θυμάμαι τους μώλωπες μετά τους Ramones-πάλι στη δεύτερή τους φορά). 'Εχω να θυμάμαι τη γλυκιά αίσθηση προσμονής και εντέλει επιβεβαίωσης του σφοδρού έρωτά μου για συγκροτήματα που τότε που ήρθαν ήταν πάνω στα ντουζένια τους (Carter USM - υπάρχουν ακόμα κάπου φωτογραφίες μου με τσουλούφι, βερμούδα και μπλούζα 30 Something-η μοναδική φορά που πήγα στο Ρόδον να δω το ίδιο συγκρότημα δύο κολλητές ημέρες, dEUS-το WCS είχε λειώσει στο πικάπ, Jon Spencer-Elvis σε ένα πιο δίκαιο κόσμο, Franz Ferdinand-(η τελευταία μεγάλη συναυλία εκεί), αυτοί καθότι πιο καινούργιοι έχουν ακόμα πολλά να δώσουν), αλλά και τις ευχάριστες εκπλήξεις, που 'έβγαιναν' χωρίς να το πολυπεριμένω (Transglobal Underground με τη Natacha-θεά, Sepultura-αν και δεν ανήκω στο χώρο). Αξέχαστοι ήταν και οι GYBE (πολιτισμικό σοκ), οι Inspiral Carpets (το keyboard του Clint Boon ακόμα ηχεί στα αυτιά μου), οι Nits (ήρεμη δύναμη), οι Jesus & Mary Chain την πρώτη τους φορά (αν και σνομπαρίες τους είχα απολαύσει – μέσα από πυκνά σύννεφα ξηρού πάγου), οι International Noise Conspiracy (στις μπροστά σειρές μετά από πολύ καιρό), οι Girls Against Boys. Εκτός συναγωνισμού: the very last show with James Taylor Quartet and Steve Wynn & The Miracles - τελευταία γλυκόπικρη γεύση από το ‘ναό’.
Για τέλος άφησα την καλύτερη συναυλία που έχω δει στη ζωή μου, στην οποία θυμάμαι το μυαλό μου να διατάζει το σώμα μου να σταματήσει λόγω κούρασης αλλά αυτό να παίρνει δύναμη από την ίδια τη μουσική και την διονυσιακή ατμόσφαιρα και να συνεχίζει. Τότε έκανα το μοναδικό stage diving της ζωής μου (μέχρι τώρα;) τη ώρα που οι Mano Negra διασκεύαζαν το Pretty Vacant. Ως και μπύρες μας πέταξαν μετά και ήμουν από τους τυχερούς που έπιασαν μία. Το ημερολόγιο έγραφε 7/1/92, σαν σήμερα πριν δεκαπέντε χρόνια... Για όσους δεν ήταν εκεί, αλλά και για όσους ήταν, ανεβάζω φωτογραφία (τα πολλά λόγια είναι φτώχεια) που βρήκα κρεμασμένη στους τοίχους του Rhythm Records και μου δάνεισε (thanx) o ιδιοκτήτης του.